آن کس که اکنون او دلی آرام دارد    عبدالقیوم ابراهیمی نام دارد

با نام و یاد آن خداوند توانا                                               آن آفریده بهترین‌ها را به دنیا

دانش به ما بخشیده و دل را صفا داد                                    مهر و وفا و دوستی‌ها را به ما داد

ما زاده‌ی ایران پاک و سربلندیم                                          دور از هر آن‌چه کینه و دشنام و بندیم

ما از گلستانیم و از دریا و کوهیم                                       ما سربلند و سرفراز و باشکوهیم

ما پر ز مردان دلیر و مرد مردیم                                          با دشمن ناپاک میهن در نبردیم

در دانش و اندر هنر ما پیشتازیم                                         هستیم تا این خانه را بهتر بسازیم

استاد دانشگاه داریم از همه پیش                                         با آن بزرگی‌ای که دارد هست درویش

مهر و وفا و راستی اندیشه‌ی او                                         رفتار و کردار درست از ریشه‌ی او

الگوی پاکی و درستی، بی‌ریا هست                                    او خوی مردم‌داری‌اش نیک و بجا هست

او زاده‌ی «گرگان» و از سرچشمه باشد                               آب زلالی بوده که اندر چشمه باشد

سال هزار و سی سد و هم یازده بود                                     چشمان پر مهرش بر این کاشانه بگشود

او از دبستان و دبیرستان گذر کرد                                      دریای جان، از دانش خود پر گهر کرد

آن‌گاه تا «پاریس» رفت و دانش آموخت                             «آفت‌شناسی» خواند و شمع دانش افروخت

تا سوی اِمریکا برفت و دانش افزود                                    آموخت و آموخت و یک دم نیاسود

آن‌گه به سوی شهر خود او رهنمون شد                               استاد دانشگاه شد هم‌چون ستون شد

او سال‌ها آموخت آن‌چه سینه‌اش بود                                   هر آن‌چه اندر سینه‌ی بی‌کینه‌اش بود

در سال شست و شش، چه این استاد کرده؟                          دانشگه آزاد را بنیاد کرده

این آرزوی مردم این سرزمین بود                                      بر کام ما شیرین و از بس دلنشین بود

با جان و دل دانشگه ما را بنا کرد                                       او خون دل خورد و فضا را باصفا کرد

از یک مسافرخانه او آغاز کرده                                         آن‌گاه در بازارچه او ساز کرده

چندی گذشت و چندهکتاری خریده                                    گویا که آرامش به جان او رسیده

با خودروی خود کار دانشگاه، می‌کرد                                  او کارهای سخت و هم جانکاه می‌کرد

هرگز نیاسود از تلاش و سخت کوشید                                 تا آن که ناماور شد و او خوش درخشید

آموخت ما را نام نیکو ماندگار است                                   آموزه‌هایش همچو چشمه، آبشار است

آن کس که اکنون او دلی آرام دارد                                    عبدالقیوم ابراهیمی نام دارد

این نیک‌مرد مهربان و نیک کردار                                      پروردگارا بهر ما او را نگه دار

علی اکبر قربانی خورشیدی ( کاتب )